ยุคนี้จะสัมพันธ์กับการแบ่งยุคสมัยโดยอาศัยรูปแบบและวัสดุคือตรงกับสมัยหินเก่า (เมื่อ 500,000-10,000 ปีมาแล้ว[1]

ในระยะแรกเริ่ม ด็อกเตอร์ เดวิดสัน แบล็ค ได้เข้ามาค้นหาโฮโม อิเรคตัสในไทยแต่ไม่พบหลักฐานใด ใน พ.ศ. 2515-2517 ดร.เปีย ซอเรนเซน นักโบราณคดีชาวเดนมาร์ก ได้เข้ามาทำการสำรวจและขุดค้นในหลายพื้นที่ได้แก่ อ.แม่ทะ และ อ.แม่เมาะ จ.ลำปาง และ อ.เมือง อ.ร้องกวาง และอ.สอง จ.แพร่ เพื่อสืบค้นร่องรอยของคนในสมัยไพลสโตซีน ปรากฏว่าพบร่องรอยของเครื่องมือหินกะเทาะกลุ่มสับตัดถึง 3,158 ชิ้น จากการกำหนดอายุทางวิทยาศาสตร์สามารถกำหนดอายุแหล่งโบราณคดีได้ในราว 866,000+-100 แม้ว่าการสำรวจและขุดค้นครั้งนี้จะพบเพียงเครื่องมือหิน แต่ก็สะท้อนให้เห็นถึงร่องรอยของคนที่เก่าแก่ที่สุดในประเทศไทยในสมัยไพลสโตซีนตอนต้นเลยทีเดียว

ต่อมาในพ.ศ. 2521ดร.เจ็ฟฟรี โป๊บ อาจารย์ สุภาพร นาคบัลลังก์ คุณมาลัย เลียงเจริญ และคุณพินิจ กุลสิงห์ ได้ทำการขุดค้นที่เขาป่าหนาม จังหวัดลำปาง และได้พบโบราณวัตถุคือเครื่องมือหินกะเทาะ กลุ่มเครื่องมือสับตัด กระดูกสัตว์ตระกูลวัว ควาย กวาง ฮิปโปโปเตมัส และเสือ และยังพบร่องรอยของกองไฟด้วย แสดงให้เห็นว่าบริเวณนี้คงเคยเป็นที่พักอาศัยชั่วคราวของบรรพบุรุษของมนุษย์ในสมัยนั้น (คนสมัยก่อนจะเคลื่อนย้ายถิ่นฐานไปเรื่อยๆ ทั้งนี้คงขึ้นกับทรัพยากรและฤดูกาล)นอกจากนี้ การพบกระดูกสัตว์ดังที่ได้กล่าวมาแล้วยังสะท้อนให้เห็นสภาพแวดล้อมในสมัยโบราณซึ่งมีลักษณะเป็นป่าโปร่งด้วย ทั้งนี้ จากการหาค่าอายุโดยวิธีการทางวิทยาศาสตร์ สามารถกำหนดอายุของแหล่งโบราณคดีนี้ได้ในราว 800,000-600,000 ปีมาแล้ว[2]